Kiedyś o mnie za­pom­nisz, tak jak za­pomi­na się jak sma­kowała wczo­raj­sza ka­wa al­bo tak jak za­pomi­na się o zeszłorocznym śniegu. Za­pom­nisz ja­ki ból był wmie­sza­ny z pier­wias­tka­mi szczęścia i jak przyśpie­szał od­dech. Za­pom­nisz po­jedyn­cze słowa, ges­ty, myśli. Wszys­tko ule­ci z Ciebie, jak życie z człowieka prze­jecha­nego przez ciężarówkę. I okaże się, że sce­narzys­ta który to wszys­tko poskładał w swo­jej ma­lut­kiej główce, nie zro­bił ka­riery, nie za­robił mi­lionów, a za­marzł w par­ku z bu­telką ta­niego wi­na w ręku. Ty kiedyś za­pom­nisz jak sma­kowało mo­je imię, od­dasz ser­ce w de­pozyt ko­muś in­ne­mu, ko­muś lep­sze­mu. Szczęście wy­pełni Cię po brze­gi, od paz­nokci u stóp, do końcówek rzęs. Życzę Ci te­go, wiesz. I będziesz żyć w spo­koju, łykać złudze­nia w pi­gułkach każde­go po­jedyn­cze­go ran­ka, ale nic nie będzie ta­kie sa­mo jak nasza sa­mot­ność we dwójkę, JAK NASZE BY­CIE RA­ZEM OSOB­NO. [01.08.2013]

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!