|
"-co się dzieje? -nic. -Twoje nic przeraża mnie bardziej niż brak odpowiedzi wiesz? -nie wiem. Juz nic nie wiem. Zgubiłam sie a Ty żyjesz dalej. -Ty też. -Nie. Ja nadal tkwię w momencie kiedy powiedziałeś mi "obyś zdechła"... -przeprosiłem. Wiesz, że często tego nie robię. -mam sie przez to czuć wyjątkowa i bić Ci pokłony dziękczynne, że zniżyłeś się do takiego czynu? -nie ironizuj. Dobrze wiesz, że mnie to bardzo bolało. Nawet nie umiesz docenić tego, że przed Tobą się otwieram i mowię o uczuciach. - fakt. Nie doceniam. A wiesz czemu? Bo NIE SĄ PRAWDZIWE. Mówisz bez zająknięcia jak wyuczona rymowanka, bez emocji wypranym głosem. -chcesz emocji prawdziwych? Sama naucz się ściągać maskę, która nosisz na codzień. Mnie na nią nie nabierzesz! -chcesz tego? Proszę bardzo" opuściłam wszelkie mury i blokady, ściągnęłam maskę. Szok? Przerażenie? Niewiele mogłam wyczytać z jego twarzy. Wróciłam do siebie by znow w spokoju i mozolnie wznosić blokady i mury.
|
Dodaj komentarz
