|
"Nie powinnam tutaj być. A jednak stoję i przyglądam się tobie. Drżącymi dłońmi wykonuję ruch, ale kiedy ręka znajduje się w połowie opuszczam ją wzdłuż ciała i pochylam głowę ku ziemi. O wiele łatwiej patrzeć w wielką kałużę błota niż w twoje oczy niewyrażające nic. Cisza jest najgorszym utrapieniem dla mnie, zdaje się trwać wiecznie, a niepewność jaką teraz odczuwam wisi między nami. Moje oczy robią się szkliste, a ciało zamiera kiedy czuję twoje ręce okalające się wokół mojej sylwetki. Natychmiast ciepło ogarnia mój organizm i niepewnie owijam swoje dłonie wokół ciebie czując jak pierwsza łza spływa po moim rozgrzanym policzku. Słyszę nasze oddechy i głośne bicie mojego serca. Wtedy odsuwasz się ode mnie i odchodzisz w drugą stronę. A ja jedynie jestem zdolna patrzeć jak oddalasz się coraz bardziej." okrytawspomnieniami
|
Dodaj komentarz
