Tym razem przesadził. Zerwał tą i tak już wątłą nić porozumienia biegnącą od jego duszy do mojej. Coś we mnie pękło, pokruszyło się i z każdym krokiem ubywało go ze mnie. Idąc, zostawiałam za sobą okruchy dawnego porozumienia, sympatii i zaufania. Myśląc, że może jeszcze kiedyś będziemy mogli je pozbierać - obróciłam się za siebie i spojrzałam na ziemię. Nigdzie ich nie było. Starł je wiatr. Zniknęły. Przestały cokolwiek znaczyć, a on wraz z nimi.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!