Byłam cicha. Cicha z zewnątrz. W środ­ku pełno kon­fliktów. Krzyczałam. Błagałam. Płakałam. Umierałam… Byłam niedostępna. Każde słowo umie­szczałam roz­ważnie w zda­niu, aby brzmiało wiary­god­nie. Kłamałam. Kłamałam, że jes­tem szczęśli­wa. To właśnie to szczęście roz­dra­pywało ra­ny. Szczęście in­nych. Brak po­mocy. Byłam nieuf­na. Nikt, ale to ab­so­lut­nie nikt nie zas­karbił so­bie mo­jego zaufa­nia. Byłam sa­ma. „Jes­teśmy sa­mi na­wet gdy kocha­my i kochają nas, i tak prędzej czy później zaczy­na prze­rażać ich ten chaos w nas” Dziś wiem jed­no. Nie chcę umierać tyl­ko dla­tego, że mi nie wychodzi. W tym mo­men­cie jes­tem nie­szczęśli­wa i nies­pełniona. Chcę odejść z te­go świata z uśmie­chem na twarzy. Szczęśli­wa, że do­konałam te­go, cze­go miałam do­konać i spełniłam plan, z ja­kim przyszłam na ten świat.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!