Kiedyś za­pomnisz o mnie. Tak jak za­pomi­na się jak sma­kowała wczo­raj­sza ka­wa, al­bo tak jak za­pomina się o zeszłorocznym śniegu. Za­pom­nisz ja­ki ból był wy­mie­sza­ny z pier­wias­tka­mi szczęścia i jak przyśpie­szał od­dech. Za­pom­nisz po­jedyn­cze słowa, ges­ty, myśli. Wszys­tko ule­ci z Ciebie jak życie z człowieka prze­jecha­nego przez ciężarówkę i okaże się, ze sce­narzys­ta, który to wszys­tko poskładał w swej ma­lej główce nie zro­bił ka­riery, nie za­robił mi­lionów, a za­marzł w par­ku z bu­tel­ka ta­niego wi­na w ręku. Ty kiedyś za­pom­nisz jak sma­kowały moje usta, od­dasz ser­ce w de­pozyt ko­muś innemu, ko­muś lep­sze­mu. Szczęście wy­pełni Cię po brze­gi, od paz­nokci u stop do końcówek rzęs. I będziesz żyć w spo­koju, łykać złudze­nia w pi­gułkach każde­go po­jedyn­cze­go ran­ka, ale nic nie będzie ta­kie sa­mo jak te Nasze chwi­le. Jak Nasza sa­mot­ność we dwójkę, jak Nasze by­cie ra­zem, ale osob­no..`calkiem_inna_niz_inne

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!