|
Motywowała mną nieustanna tęsknota za nieuchwytnym miejscem, takim bez wysiłku, miejscem spełnienia, prawdy czymkolwiek ona jest. I ta tęsknota coraz szybciej wypalała kolejne pomysły na siebie, zadania, coraz lepsze wersje tego kim jestem, kim mógłbym być. Zmieniam kurs na wnętrze, ale nie chodzi mi o psychologię, analizowanie, terapię, która do swojego istnienia wymaga nieszczęścia, traumy i zmian, mam na myśli ciszę,
zatrzymywanie się. Zauważyłem, że bez względu na to co robię, z kim jestem, jakie sukcesy lub porażki mi się przytrafiają tęsknota nie zmniejsza swojej siły. Dzięki niej odkrywam coraz większą pustkę, której dla odmiany, po tych wszystkich drogach nie muszę zakrywać etatem, nałogami, potwierdzaniem swojej wartości w oczach innych, namiętnościami czy innymi kompulsjami. Z mniejszym lub większym lękiem próbuję być z tą pustką, w niej,
bo jestem przekonany, że coś jest pod spodem.
|
Dodaj komentarz
