|
wiesz, jak to jest czuć się najszczęśliwszym człowiekiem świata, wiesz prawda? Wyobraź sobie, że ja się tak czułam, 31864864 razy bardziej. Świat widziałam jedynie w różowych barwach, gwałt, morderstwo, czy jakakolwiek inna paskudna zbrodnia, w moich oczach była czymś pięknym, brała udział w budowaniu tak wspaniałego świata. Szeroko uśmiechałam się do żuli, którzy we wszystkich innych budzili odrazę, dla mnie byli cudowni. To było czyste szaleństwo, zaślepienie, głupota. Zakryłeś mi cały świat, zmieniłeś zwykły, nudny dzień w najwspanialszą chwilę w życiu. Jednak później, stojąc na dachu wieżowca, z uśmiechem na twarzy, zrzuciłeś moje szczęście z 11 piętra, a ja nie mogłam go złapać, uratować, ani ocalić, mogłam tylko patrzeć, jak uderzając o szary, twardy asfalt rozpada się na trylion kawałeczków, tracąc swoja wartość. strzeecha
|
Dodaj komentarz
