|
Nie sprzyja mi jesień, wiesz? Cały czas mam wrażenie, że śnię. Nie odnajduję się w tłumie zagubionych i tych odszukanych. Czuję niepokój. Ból w klatce piersiowej napierający na serce. Ulegam. Upadam jak jeszcze nigdy dotąd nisko. Pocieszenia szukam w muzyce. Piękno tkwi w dźwiękach. To moja utopia. Chłonę je garściami, pieszczę uderzeniami w werbel. W ten sposób wyrażam siebie w każdy możliwy sposób. W głowie ogromne ilości myśli, decyzji do podjęcia. Biegnę.Odganiam je od siebie. Nie chcę ich. Próbuję uciekać, odwracam się z nadzieją, że ich tam nie ma, ale myliłam się. Są jak ćmy pędzące w kierunku światła. Bezmyślne, głupie istoty. Mogą być wolne, a tkwią w samym środku obłędu pozbawiając się samodzielności. Usiłuję do nich dotrzeć, przemówić do rozumu. Moje działania zdają się na nic. Nie potrafię pomóc sobie, ani im. Wszyscy jesteśmy ulepieni w bólu i zazdrości. Wolność jest nieosiągalna, to jedynie iluzja. Jedyną naszą zaletą jest wiara.
|
Dodaj komentarz
