|
Nie potrzebowałam niczyjej pomocy, nie potrzebowałam nikogo innego w formie zapomnienia. Czas, łzy, promile we krwi, papierosy między palcami - to dzięki temu zrobiło się łatwiej. Nie jestem z siebie dumna w jaki sposób zapominałam, ale cholernie cieszy mnie fakt, że się udało. Niby takie to proste, ale jeszcze niedawno resztkami bezsensownej nadziei, każdego wieczoru łudziłam się, że jesteś zdolny do tego, by dać mi coś od siebie. By nie dostarczać mi jedynie złudzeń wymieszanych z goryczą, by otworzyć kłódkę do swojego serca, oplecionego pajęczyną obojętności. Ale tamtego wieczoru, wyparłam się ułożonych w głowie nadziei, zniknęły, Ciebie już nie ma, niech ktoś inny teraz próbuje odkurzyć Twoje uczucia, ja zrezygnowałam. I idę dalej. A Ty? Jesteś już cichym, bolesnym wspomnieniem gdzieś na dnie mojego serca, przykrytego zszytymi juz ranami.
|
Dodaj komentarz
