|
[cz. 3] Pamiętasz? To było wtedy, kiedy jeszcze mnie kochałeś. Lekarz wyciąga jakieś papierki i prosi o podpis. Nie czytam. Nie mam siły. Po prostu podpisuje i ponawiam pytanie o Ciebie. Pada odpowiedź, że Twój stan jest ciężki. Czeka Cię operacja. Trudna. Pytam co się stało? Motor, prędkość, światła, wymuszenie. I uderzenie w bok samochodu. Kojarzę tylko urywki tej rozmowy. Znowu nie potrafię opanować łez. Lekarz mnie pociesza. 'Cholera, kolejny.' I prosi, żebym czekała. Czekam, godzinę, dwie, dowiaduję się, że będziesz miał operację. Cholernie się o Ciebie boję. Nie wiesz, że czekam. Nie wiesz, że jestem przy Tobie. Nie masz pojęcia, że boję się. Mija godzina, dwie, w końcu pięć i sześć - ciągłego czekania przy sali operacyjnej. Jestem już blada i wyglądam jak trup. Cały makijaż mi się rozmazał a łzy od kilku godzin płyną strumieniem. Tak bardzo się boję. Nie potrafię opanować nerwów. W końcu po prawie siedmiu godzinach widzę, że drzwi od sali operacyjnej się otwierają.. || refleksja
|
Dodaj komentarz
