|
Nie potrafię tego zrozumieć. Tej nieobecności. W jednej minucie jest człowiek, a w drugiej już go nie ma. Najpierw opowiadasz mu wszystko o sobie, o planach jakie masz, zna Cię lepiej niż Ty sam siebie, a potem tak nadzwyczajnej w świecie, nie masz w ogóle do niego dostępu. Stojąc obok Ciebie czujesz, że jest jakiś obcy, a przecież taki nie był, pamiętasz go. Pamiętasz wszystko co z nim związane. Jesteś przesiąknięta wspomnieniami, aż do szpiku kości. Nie możesz pojąć tego dlaczego to wszystko potoczyło się tak, a nie inaczej. Wciąż myślisz, że to jest jakiś głupi żart, że on niebawem wróci, że to wszystko się skończy i okaże jednym wielkim nieporozumieniem. H*jnia jednym słowem
|
Dodaj komentarz
gancegal:
Daj usłyszeć ciebie
Pośród zgiełku dnia
Daj powiedzieć sercu
To co chce
Daj bo pęknie
Niemym krzykiem woła
Słyszysz ?
Aż boli
dusza...
need.you.here:
hm .. Masz rację. Czasem z dnia na dzień najbliższy człowiek staje się taki chłodny, taki obcy.. Nie poznajesz Go .. Gdyby można było coś zrobić , jakoś naprawić.. Choć wiesz, że to nie Twoja wina jednak obwiniasz się, że może zrobiłaś coś nie tak.. łudzisz się, że może za chwilę się ułoży, że będzie jak dawniej . Ale.. Gówno prawda. Nic już nie będzie jak dawniej ..;/
