Nie masz się do ko­go uśmie­chnąć? Pat­rz jak się złożyło. Też jes­tem sa­ma, nie mam zu­pełnie ni­kogo. Moi blis­cy daw­no już za­pom­nieli, że is­tnieję. A ja żyję. Jes­tem, od­dycham. Do­piero kiedy umrę. Dot­rze do nich ja­ki skarb stra­cili. Wte­dy już będzie za późno.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!