Coraz trudniej mi sie nie buntowac przeciw Bogu. Coraz czesciej mam zal i nie moge pojac dlaczego mnie to wlasnie spotkalo, dlaczego akurat Jego osobe postawil na mojej drodze, i najwazniejsze-dlaczego na tak krotko?Coraz czesciej moja rozpacz jest glosem wolajacym o cud.Coraz czesciej zastanawiam sie dlaczego Bog nie da nam drugiej szansy i nie dokona w Nim zmian,przeciez skoro istnieje, a chce w to wierzyc to moze WSZYSTKO,a tym bardziej sprawic,by On ujrzal swoj blad i zobaczyl kogo stracil.Owszem,coraz czesciej obwiniam o to co sie wydarzylo Boga, przyjaciol,rodzine,ale kiedy te najtrudniejsze momenty mina, kiedy fala goryczy,rozpaczy i bolu oddali sie na troche,by za niedlugi czas znow powrocic,uswiadamiam sobie,ze przeciez prawda jest taka iz to On postanowil odejsc i to wlasnie On jest za WSZYSTKO odpowiedzialny.Nikt inny.Czlowiek sam podejmuje decyzje,Bog jedynie moze dopomoc w realizacji tych dobrych.Staram sie to zapamietac,chociaz jest to ciezka lekcja pokory,wiary i wytrzynalosci.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!