|
Z dnia, na dzień jakby coraz lepiej. Nowe chwile, wesołe chwile. Jakby coraz mniej bólu, coraz mniej nienawiści. Zdecydowanie więcej spontanu i uśmiechu. Większe poczucie wartości, rzadsze wspomnienia o nim. Wzrastająca nieuległość. Zamiast dialogów w mojej głowie o tym jak za nim tęsknie są dialogi, a właściwie monologi o tym jak go olewam. Banalne usunięcie go ze znajomych lecz i wzrastająca przez to ulga. Dziękuję sobie, że nie widzę jego twarzy gdy zamykam oczy, dziękuję że w mojej głowie nie ma obrazów z tamtych czasów. Trzymałam dziś na rękach małego człowieka, człowieka który nie wie o tym jak świat potrafi być okrutny. Chciałabym cofnąć się do momentu w moim życiu gdy problemem było to, że nie wiem gdzie jest moja lalka. Teraz ja jestem tą lalką, teraz to los prowadzi mnie przez życie. Chcę tylko spokoju, chcę móc się uśmiechać,szczerze uśmiechać.
Przecież wszyscy na to zasługujemy
|
Dodaj komentarz
