Jest ta­ki czas, gdy upa­dasz, gdy wokół nie ma ni­kogo, kto pomógłby wstać. Nie ma ni­kogo. I po­mimo te­go, że Ty ocierałeś łzy, to Two­je te­raz wsiąkają w po­duszkę, w zim­nym i prze­pełnionym sa­mot­nością po­koju. Mod­lisz się do Bo­ga, o siłę, o człowieka, o nadzieję. Tak, o nadzieję, bo ta umierała po­woli, ale nie umiałeś jej pomóc, sam nie umiałeś. Jest ta­ki czas, gdy to wszys­tko dop­ro­wadza Cię do sza­leństwa, gdy łzy Cię dławią, duszą i tłumią Twój krzyk.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!