|
rzadko tu wchodzę, ale jak już coś pisze to piszę to od siebie, z głębi. Szukałam przez całe życie chłopaka - takiego jak z komedii romantycznych. Szukałam go aż do teraz. Teraz nic nie ma znaczenia, już niczego nie szukam. Nie obchodzi mnie już nic. Idę do szkoły, uczę się, wracam do domu, może gdzieś wyjdę, w najgorszym wypadku skończę przed telewizorem bądź przy książkach, kładę się spać. I tak jest co dzień. Ale nie narzekam. Kiedyś było gorzej, Nawet znam przyczynę. Zioło... Stan depresyjny, stany lękowe, paranoje, nerwy, nawet myśli samobójcze. Dałam sobie z tym spokój, teraz jest lepiej. Wtedy wstawałam, szłam do szkoły tylko po to by rodzice się nie czepiali, paliłam trawę w szkolnym kiblu, zawsze bez przypału. Każdy się domyślał co się ze mną dzieje, ale nikt nie miał odwagi mnie zatrzymać. Totalna samodestrukcja. Wracałam do domu, siedziałam i gapiłam się w ścianę. Dosłownie. Szłam spać. - Opis moich dni przez jakieś 2 miesiące. Ale w końcu bycie na haju mnie zaczęło męczyć.
|
Dodaj komentarz
