|
Moje modlitwy są krótkie, moje szczęście bywa moim przekleństwem, mój oddech, bicie serca wydają się mi czasem największymi wrogami. Prześladują mnie przykre myśli, smutne oczy w lustrze i jakaś cisza, jakiś stan menanholii i niemoc lub brak ochoty, aby coś z tym zrobić i źle mi, gdzie bym nie była i czym bym się nie niszczyła. Nikt mi nie może pomóc, nie przyjmę niczyjej pomocnej dłoni, zobojętniał mi ból, nie boję się śmierci, wielokrotnie jej doświadczyłam, przecież już umierałam. Przyzwyczaiłam się więc i do smutku i do bólu i do opuszczania świata po raz kolejny, do życia na samym dnie, do odejść od osoby, która wydawała się być nadzieją na uśmiech. Przywykłam, nie czekam już nawet kiedy przyjdziesz ułożyć mnie do snu...
|
Dodaj komentarz
