Cza­sem jest ta­ki czas... Cier­pi­my, bo nie uda­je nam się narzu­cić naszych re­guł gry. Przychodzi ta­ki mo­ment w życiu, w którym tra­ci się ko­goś ważne­go. To te krótkie chwi­le, które po­zos­tają w pa­mięci.. W środ­ku czu­je pus­tkę. W tym przy­pad­ku nie jest to stra­ta oso­by, lecz bar­dziej to­warzys­twa które­go te­raz bra­kuje. Nie dos­trze­ga się już uśmiechów, ani żad­nych oz­nak szcześcia... Lecz, nies­te­ty, ciem­ności na­wet są jak płótna, Gdzie ty­siączne pos­ta­cie od­twarza me oko Osób znikłych, lecz tkwiących w pa­mięci głębo­ko.// jadzialenka17

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!