|
może i jestem naiwna, żyję wciąż marzeniami, nie szukam przyjaźni, ale wciąż wierzę w to, że najlepszych ludzi poznaje się w szpitalu. takie przyjaźnie są na całe życie. powiedzmy, że jesteśmy tego przykładem. przebywałyśmy z sobą na jednym oddziale niecałe dziesięć dni. po czym kontakt się urwał. odnalazłyśmy się po ponad ośmiu latach. sceptycznie nastawione na spotkanie po latach, bały się tego obie. ale nie żałują tego wcale. od pierwszej minuty zaczęły się świetnie dogadywać, ciągle się z czegoś śmiały i mimo iż dzieli je sto kilometrów to i tak będą się częściej widywać !! kochają się jak siostry !!
|
Dodaj komentarz
