|
Pamiętam jak w prosty sposób wywoływał uśmiech na mojej twarzy, choćby zwykłym słowem, nie wspominając o zwykłej obecności obok i błagającym spojrzeniu,by smutek z moich oczu zniknął i powrócił blask źrenic,który dawał mu nadzieję na jeszcze lepsze jutro.Nigdy nie pomyślałam o tym, bym mogła w Jego obecności uronić łzę gdy coś zrobił nie tak, bądź zbyt dosadnie akcentował swoje racje krzykiem, naciskiem i złością ciśniętą we mnie. Jego zbyt wielkie ambicje i przesadna pewność siebie, która powodowała, że mając świadomość bycia Jego, mogę być spokojna o jutro, bo on jest i zadba o mnie, siebie, Nas.Często idąc na wieczorny spacer białym miastem wspominam, jak tego nie lubił gdy marzłam sama i wracałam dość późno.Tak, nigdy nie zapomniałam wieczorów gdy był obok mnie i mówił, że nie chciałby mnie stracić. A teraz ubiorę mój ulubiony sweter, zaparzę słodkie kakao i siedząc w oknie zatęsknię za Nim, jak każdego wieczoru tak samo, a nawet milion razy bardziej, ścierając kolejną z serii łzę.
|
Dodaj komentarz
