|
Przeczuwałam najgorsze. Wszyscy wstaliśmy na równe nogi. -Było na prawdę ciężko. Przykro mi, ale państwa syn nie przeżył. Powiedział poważnym głosem. tak jak by wcale nie przejął się tym, co się stało. Miałam ochotę rzucić się na niego i wydrapać mu oczy za to, co powiedział, za ten spokój w jego oczach ! Nie wierzyłam, nie chciałam wierzyć. On miał już nigdy mnie nie pocałować, zabrać na spacer. Serce pękło mi tak nagle, przed oczami miałam wczorajszy pocałunek, ten ostatni a potem pojawił się ten pierwszy na parkowej ławce. Trzęsłam się. Chciałam krzyczeć. Jak pan mógł, jak mogliście do tego dopuścić. Płakałam krzycząc na ordynatora, który stał przed mną jak kamień, niewzruszony. Parę dni później odbył się pogrzeb, z opuchniętymi oczami, ubrana na czarno niczym wdowa poszłam do kościoła. Była tam najbliższa rodzina i kilki znajomych, którzy odwiedzali go czasami w szpitalu. Usiadłam za nimi nie chcąc pchać się miedzy rodzinę Michała. 'cd-->
|
Dodaj komentarz
