|
Stałam nad przepaścią. Powoli czułam jak grunt załamuje się pod nogami. Wiedziałam, że to koniec. Wiedziałam, że nikt więcej mnie nie zobaczy , że nigdy więcej nie usłysze chłodnego "cześć, co tam?", Wszystko miało się zmienić, a w tym nie miałam już uczestniczyć, po prostu miałam za zadanie po części zapoczątkować nową rzeczywistość i dać jej istnieć beze mnie. Wiedziałam od początku, że tak musi być, a mimo to zaczęłam już tęsknić. Niepewność wdarła się z nikąd do serca. Łzy ponadto leciały w przepaść i gdzieś tam na dole odbijały się echem. Czułam, że to koniec. A kiedy skoczyłam, usłyszałam za sobą głos rozpaczy " nieee, proszę nieee.". Odwrociłam ostatni raz glowę i zobaczyłam go zalanego łzami. Nie byłam mu więc obojętna, nie byłam, ale już też nie będę. Teraz wiem, że będzie systematycznie stawiać mi biały znicz z aniołkiem na grobie... Nowa rzeczywistość nadeszła.. ;(
|
Dodaj komentarz
