|
Dziś tylko jeden jedyny wpis. Jeden ale za to jaki! Gdy to piszę trzęsą mi się jeszcze ręce. Jak najbliżsi mogą tak zawieść? Jak spojrzeć im w twarz i zaufać gdy kolejny raz obietnice ulatują jak senne marzenie. Sen o moralności ustąpił miejsca emocjom. A ja... tylko ja rozumiem. Tylko mi lecą łzy i tylko ja zmywam krew pod zimną wodą. Wiem, że najbliżsi to wszystko co mam ale ja... powoli nie mam nic. W takich momentach samotność to już nie zmora, to wybawienie. Szkoda, że ten świat tak skonstruował Bóg, ze jedni płaczą a inni nie rozumieją dlaczego. A pamięć jak blizna pozostanie na zawsze. Już wiele, już dużo i oby już nigdy. Jutro przyniesie ukojenie, lecz dziś znów jestem tu, znów wiem, ze to nie moja wina i znów czuje, że nic mnie już nie czeka. Może to chaotyczne może nikt mnie teraz nie rozumie ale ja wiem, ja wiem, że kiedy zrozumie będzie już za późno. Miałam nie pisać o smutku ale sutek piszę się sam. Przepraszam... i dziękuję. Za kolejny horror w pamięci...
|
Dodaj komentarz
