Ludzie lu­bią pow­tarzać ofiarom, że czas leczy ra­ny, tak jak­by czas był wiel­kim le­karzem. Po sześciu la­tach roz­myślań mam na ten te­mat in­ne zda­nie. Czas to ta­ki fa­cet w we­sołym mias­teczku, który ma­luje ludziom ob­razki na koszu­lach. Z pis­to­letu do ma­lowa­nia wy­latu­je rzad­ka ko­loro­wa mgła. W po­wiet­rzu unoszą się po­jedyn­cze krop­le, cze­kając, aż tra­fią na miej­sce przez­nacze­nia. Gdy wreszcie cały pro­ces do­biega końca, na koszu­li pow­sta­je ja­kiś bo­homaz. Po­dej­rze­wam, że kto­kol­wiek ku­puje ta­kie koszu­le(…) budzi się ra­no i zas­ta­nawia, co, u licha, dos­trzegł w tych ob­razkach. W tej ana­logii my jes­teśmy od­po­wied­ni­kiem far­by. Czas zaś jest czyn­ni­kiem, który nas roz­prasza.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!