|
Przytłaczająca pogoda i ten cholerny deszcz, który spowodował spadek temperatury o kilka stopni w dół. Z szafy musiałam wyjąć cieplejsze buty, na siebie narzucić grubszy sweter i wyjąć jakąś czapkę. Nie chce mi się tutaj siedzieć, jest zbyt nudno. Wyjść, zostać? Pada? Nie, chyba przestało. Uderzenie zimna, paraliżujący chłód. Czuję, jak różowią mi się policzki, przybierają ten kolor, który tak uwielbiałeś. Delikatny zarys rumieńców, spowodowany zachwytem otaczających kolorów nadchodzącej jesieni. Dmucham w dłonie, by je rozgrzać, tak, jak Ty to robiłeś. Staram się nie pęknąć, nie wracać do tamtych chwil, tych wszystkich wspomnień. Wcale sobie nie wyobrażam, że jesteś teraz obok i zaraz rozgrzejesz mi dłonie. Że przytulisz mnie znienacka, gdy zapatrzę się w jakiś punkt na niebie. Że zamkniesz Nasze dłonie w jednym uścisku i nie puścisz. Że sprawisz, że moje usta cały czas będą układały się w uśmiech, a w oczach będzie widać radość duszy. Przez nadzieję gubię drogę, spotykam łzy.
|
Dodaj komentarz
