|
Opowiadanie 2. cz.4 Czuję się jak bohater banalnie prostej gry, która nie daje dziecku ani odrobiny emocji, strachu - a może tym razem nie uda mi się przejść tej planszy, bo klawisz się zatnie i zostanę zjedzony przez smoka? Nie, ja wiem, że w drodze do domu jak zawsze spotkam na skrzyżowaniu pana Henryka, a w kiosku znowu zabraknie mojej ulubionej gumy, tej bez cukru, oczywiście.
Coraz częściej dosięga mnie przygnębienie, w głębi duszy wiem jednak, że nie tylko mnie. Jestem pewna, że następnego dnia nie przeżyję fascynującej przygody, nie ujrzę Morza Egejskiego, w którym chciałabym chociaż raz w życiu się wykąpać. Nic mnie już nie zaskoczy - wiem, czym jest stres, szczęście, złość. Teraz rozumiem, skąd tyle radości w dzieciach. Ich egzystencja nie jest monotonna. Każdy ruch, spojrzenie przedstawia im coś nowego, dotąd nieznanego. Maluchy z tak ogromnym zaangażowaniem oglądają nowo wzięty do ręki przedmiot, wytrzeszczają oczy widząc taaaaaaaki duży samochód.
|
Dodaj komentarz
