|
Wyciągnij gdzieś spomiędzy szkolnych książek swój stary zeszyt z chemii. Otwórz na solach i spójrz na prace domowe, akurat z tego działu. Pamiętasz? Grałeś wtedy z chłopakami w piłkę, a ja patrzyłam na was z trybun trzymając na kolanach Twój zeszyt. Przepisywałam wszystkie te reakcje co chwilę przerywając, by złapać Twoje spojrzenie i uśmiechnąć się tym uśmiechem, który mówił, że jest dobrze. W każdej przewie gry, przy każdym aucie, wolnym, czy karnym nie stałeś obok reszty na boisku, ale opierając się o moje kolana, taki roześmiany patrzyłeś mi w oczy i starałeś się mnie rozbawić. Dobrze wiedziałeś, że nie musisz przy mnie być, dawałam Ci to do zrozumienia swoim zachowaniem, a Ty mimo to byłeś. Wtedy jeszcze chciałeś być, ja to widziałam. Potem jakoś przestało Ci zależeć. Potem jakoś przestałam się uśmiechać. / dontforgot
|
Dodaj komentarz
