|
Jeszcze tylko czasami wrócisz - i nawet nie w myślach, tylko w snach, i jesteś wtedy obok. Tak bardzo blisko, że nawet nie muszę wyciągać ręki, bo czuję Twój oddech na swojej twarzy. I uśmiechasz się, i jesteś mój. Ale tylko we śnie. A rano budząc się, boję się otworzyć oczu, i zrozumieć, że tak na prawdę Ciebie tu nie ma. I to jest najgorsze, wiesz, poranki - gdy tracę Cię w przeciągu sekundy, gdy moja powieka unosi się ku górze, a rozum ogarnia, że to przecież tylko sen. / veriolla
|
Dodaj komentarz
