|
z okna pociągu jadącego w moje rodzinne strony wystaje moje głowa, na której włosy są układane przez wiatr. opieram się o szybę, staję na palcach by widzieć więcej. zamykam oczy, pozwalam aby chłodny powiew wiatru głaskał mnie po twarzy. zapadam w głębokie myśli - co zrobić? gdy już 3 osoba odchodzi, zostawiając mnie z tym syfem XXI wieku? dlaczego każdy człowiek jest w mniejszym lub większym stopniu egoistą? czas się pogodzić z losem, bo z nim nie wygram. mam nadzieję, że przygotował dla mnie porządniejsze miejsce w jakimś sercu, na dłużej i z lepszymi warunkami. tak szybko o kochanej osobie sie nie zapomina, mimo tego, co zrobił. za dużo wspomnień, za dużo myśli, za dużo chwil.. podnoszę powieki, wznoszę oczy do Boga i mój głos w głowie mówi bardzo wolno i miękko - BOŻE, NIE POZWALAJ MI JUŻ PŁAKAĆ I CIERPIEĆ.
|
Dodaj komentarz
