|
każda po kolei rzecz jakiej się dotknę zamienia się w ruinę, znika z powierzchni ziemi, zaczyna czuć się źle będąc taką jaką jest. próbuję sama siebie przekonać, że jednak tak naprawdę to chcę być w centrum równowagi, ale jakoś nie potrafię. bo nie lubię, nie chcę być, nie chcę być na pierwszym planie, nie na czele ludzi, nie dla ludzi na pokaz, nie z daleka od ludzi, bo własny narcyzm mnie od nich odpycha. chcę być tam, blisko, wśród tych których kocham, wśród tych przy których odpoczywam i czuję się spełniona. przecież jestem już dorosła mamo, nie trzymaj mnie tak krótko na smyczy.
|
Dodaj komentarz
