|
Pokochałam go za to,że mimo odległości potrafił być blisko mnie. Być blisko, psychicznie. Sercem i myślami, w każdej ciężkiej dla mnie chwili. Kilkoma zwykłymi słowami, potrafił wywołać na mej twarzy uśmiech. Nie starał się, być najlepszy. Miał wady, jak każdy człowiek. Ale chciał bym była szczęśliwa. Szczęśliwa z Nim. Uwielbiałam w nim tę jego opiekuńczość, która nie była przesadna. Czuł się za mnie odpowiedzialny, jak za młodszą siostrę. Gotowy był obronić mnie w każdej sytuacji. Zaakceptował moje wady. Pokochałam go za to, że był człowiekiem,który kierował mnie na inną drogę niż wszyscy. Chciał bym szukała szczęścia. Bym je znalazła. Bym doceniała, najmniejsze szczegóły. Nauczył mnie jak być cierpliwą dla życia. Pokazał mi siłę, którą miałam zwalczyć czekanie i nadzieję. Nauczył mnie jak walczyć o ważne dla mnie rzeczy. Nie mówił mi tego,ale czułam,że chcę powiedzieć mi, abym się nie poddawała. Abym przez życie szła twardym krokiem. Pokochałam, po prostu.
|
Dodaj komentarz
