|
Było cicho, spokojnie. O wiele za cicho i za spokojnie. Niewidzialne łzy spływały po policzkach kiedy znikające chmury płynęły po niebie wśród głuchego wiatru. I powietrza było w tej chwili za mało, chociaż promienie słońca rzucały cień na cały ten dzień. Dzień, który kończył się prędzej niż tak naprawdę chciał się rozpocząć.
Chwila za chwilą, było to wszystko co można było trzymać w drżących palcach. I zapach krwi unoszący się w powietrzu, ponad taflą wody. Każdy sztucznie zabarwiony moment dusznego dnia budził uśpione daleko wspomnienia, jak płatki róż unoszące się w wietrze w zwyczajny letni dzień. Jak ptaki, wznoszące się w powietrzu, ku wysokości, byle wyżej i dalej, od chorej rzeczywistości. Idee odchodzące z dnia na dzień, zastąpione szkarłatem chwili przemijającej.
|
Dodaj komentarz
