|
A gdy w końcu byliśmy Razem czułam się nieziemsko szczęśliwa, uśmiech nie znikał z mojej twarzy, świat był piękny, a powietrze słodkie. Rozanielona tańczyłam boso w parku i nie przeszkadzał mi nawet ciepły letni deszcz. Nic wtedy nie zapowiadało tego żalu, który dziś jest we mnie. Tego rozczarowania, ogromu łez i nienawiści do otaczającego mnie świata, tego przeszywającego bólu po stracie tej Najukochańszej Osoby.. //bereszczaneczka
|
Dodaj komentarz
