|
'Wściekłość przeciwko sobie jest zawsze najbardziej dotkliwa. Chcę nagle wiedzieć, od którego punktu mój smutek ma sens, a radość ma swój powód. Chcę także wiedzieć, do którego punktu wolno mi dojść w moich nadziejach. Jest taki moment, kiedy ból jest tak duży, że nie możesz oddychać. To jest taki sprytny mechanizm. Myślę, że przećwiczony wielokrotnie przez naturę. Dusisz się, instynktownie ratujesz się i zapominasz na chwilę o bólu. Boisz się nawrotu bezdechu i dzięki temu możesz przeżyć.
Zaczęła głośno się śmiać. Mimo potwornego bólu. Przejdę tę łąkę.... - pomyślała - przejdę całą... Budziłam się w smutku, zasypiałam w smutku i chciałam być smutna pomiędzy....że nie wiedziała, iż można kochać kogoś tak bardzo i że teraz nie potrafi z tą wiedzą żyć.'
|
Dodaj komentarz
