I zaczęło łzawić niebo i napawać niepokojem I oboje już nie mieli wtedy nic do stracenia bo stanęła Ziemia i wymieniali spojrzenia Jej wzrok co raz mocniej ładował ból pod mostki im Taa...altruizm cierpi we łzachOn pewnie by wolał już oszczędzić męki lecz strach W jej ramionach się już gnieździł, trzęsła się cała Wybiegła rzucając na dobranoc mu "spierdalaj" Widocznie nocy tej nie chciała więcej krzywdy Pomóż mi zamknąć oczy, bym nie widział tego nigdy już

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!