|
Wczoraj wieczorem usiadłam w swoim pokoju i niemo spoglądałam w okno, miałam oczy pełne łez, znów myślałam o nim i o tym jak bardzo bym chciała być przy nim, przytulić go mocno i pocałować, jak za dawnych czasów. Nagle do mojego pokoju weszła matka. 'Znowu płakałaś dziecko? Zapomnij, życie już takie jest, niektórzy odchodzą z naszego życia i musisz to zrozumieć' - niemal krzyczała, chciałam jej przerwać, ale nie zdążyłam. 'Ty się lepiej weź za naukę, bo marnie Ci to teraz wychodzi' - kontynuowała dalej i wyszła. Rozpłakałam się jeszcze bardziej. 'Nawet moja własna matka mnie nie rozumie i otrzymuję od niej zero troski, dla niej zawsze najważniejsze było to jak się uczę, a nie jak się czuję' - powiedziałam do siebie dławiąc się łzami. / intrusive
|
Dodaj komentarz
