|
Kiedy wreszcie pogodzę się z tym, że on… odszedł? Że go nie ma, i już nie będzie? Kiedy przestane wypatrywać go przez okno, biec do drzwi na każdy dzwonek, nadsłuchiwać kroków? Kiedy usunę jego zdjęcie z telefonu, na które patrzę każdego wieczora przed snem, mając nadzieje, że może właśnie dziś odwiedzi mnie we śnie? Kiedy przestane oglądać się za każdym żółtym oplem, myśląc ze to właśnie on mija mnie na drodze? Kiedy przestanę kupować mleko czekoladowe, przecież on tak je lubi… Minęło już 2 lata. Nie zabierajcie mi nadziei, bo to jedyne co mi zostało…
|
Dodaj komentarz
