|
Przyglądała się strużce krwi spływającej po jej przedramieniu i skapującej na chłodny beton. Z zamyślenia wyrwał ją czyjś głos - Nic ci nie jest? Zapatrzyła się w zielone oczy chłopaka i zapominając o ranie na ręce ze zdziwieniem kiwnęła głową. - Dobrze, daj rękę pomogę Ci wstać. Gdy podała mu zranioną rękę roześmiał się, złapał ją za zdrową dłoń i podniósł delikatnie. - Jak się nazywasz? - Monika. - Miło mi poznać, jestem Artur. Momentalnie otrząsnęła się z otępienia. - Nawet ty? Wykrzyczała i puściła się biegiem nie patrząc za siebie. Miała dość tego imienia, to już 3 Artur jakiego poznała, każdy poprzedni był jej chłopakiem i zdradzał ją, ranił ale tym razem ona na to nie pozwoli. Nie pozwoli, żeby zasiał w jej sercu chociaż odrobinki nadziei. Tym czasem Artur podrapał się w głowę zakłopotany i zastanawiał się czemu ta dziewczyna uciekła. Szkoda, wyglądała na fajną i wyglądała uroczo. Jak taki mały elf, niska drobna z czarnymi długimi włosami i oczami w kolorze ciemnej zieleni.
|
Dodaj komentarz
