|
Jestem popieprzoną dziewczynką, która ma szramy na lewej ręce, chociaż miała więcej tego nie robić. Żyjącą w świecie marzeń. Zakochała się w chłopaku, który przecież mieszka niedaleko niej, ale i tak widuje go bardzo rzadko. W chłopaku, u którego nie ma żadnych szans, bo jego kumple opowiadają mu coraz gorsze historie na jej temat. W chłopaku, o którym nie może przestać myśleć i tak bardzo ją to boli. Jestem dziewczynką, która tylko szuka okazji żeby zapalić, napić się lub zajarać, bo nie widzi w tym nic złego. Już nie. Jestem dziewczynką, która codziennie rani swoją matkę, a ona ją, chociaż się przecież kochają. Dziewczynką, która ma ojca, ale czuje się, jakby miała go tylko czasami i tak naprawdę wcale go nie potrzebuje. Jestem dziewczynką, która jest tak daleka, taka inna od swojej rodziny, że nie może ich zrozumieć. Jestem dziewczynką, która nie potrafi rozmawiać. / cz.1
|
Dodaj komentarz
