|
A teraz zatańczę na krawędzi wieżowca. Sukienkę będzie rozwiewał wiatr, źrenice rozszerzone po wypiciu butelki czerwonego wina, a stopy poranione od rozbitego szkła. Potem skoczę z szerokim uśmiechem i przez chwile będę wolna. Na koniec stanę oko w oko ze śmiercią i przywitam ją tym uśmiechem.
|
Dodaj komentarz
