“Czujemy, że ta niewyczerpana fantazja w końcu się męczy, wyczerpuje dlatego, że przeciez dojrzewamy, wyrastamy ze swych dawnych ideałów, które rozsypują się w proch, w gruzy; a jeżeli nie ma innego życia, to trzeba je budować własnie z tych gruzów. A tymczasem dusza prosi o cos innego, czego innego pragnie! I nadaremnie marzyciel gmera jak w popiele w swych dawnych marzeniach, szukając choćby najmniejszej iskierki, żeby ją rozdmuchać, rozpalonym na nowo ogniem ogrzać wyziębłe serce, wskrzesić w nim znowu to wszystko, co było dawniej tak drogie, co wzruszało duszę, co rozgrzewało krew, co wyciskało łzy z oczu i tak rozkosznie oszukiwało!”

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!