|
- to nie jest Twoja jedyna przyjaciółka. Nie zachowuj się jak rozkapryszony bachor. Rozejrzyj się. Wiesz ilu ludzi chciało by Cię poznać. Tak masz bliznę i musisz to zaakceptować. Jeśli sama siebie nie polubisz nikt Cię nie polubi. - powiedział i odwrócił się. Dał jej do myślenia. Przez kilka następnych dni, nadal przesiadywała sama. Jednak jego słowa tłukły się jej w głowie. A może on ma racje.? myślała. Zauważyła go pod drzwiami do klasy biologicznej. Podeszła, - pomożesz mi ? - zapytała prosto z mostu. Odpowiedział jej pięknym uśmiechem. Zrobiło jej się lżej na sercu. Wziął ją za rękę i zaprowadził do ludzi, których wcześniej nie zauważała. Nie przywitali jej zbyt entuzjastycznie. Chciała już odejść, gdy przytrzymał ją za rękę. - poczekaj. - powiedział do niej. - Ej ludzie. Dajcie jej szansę. los skrzywdził ją wystarczająco. Kocham ją i proszę, żebyście spróbowali ją poznać. - powiedział do nich. Spojrzałam na niego nie wierząc własnym uszom. - jak ? kiedy ? - jąkałam się. / cz. II
|
Dodaj komentarz
