|
żyłam we własnej szklance. miałam swoje własne drzwi, okna, i łóżko. kawę, herbatę i gazetę. byłam oddzielona od świata za szklaną taflą. i choć widziałam, słyszałam o tamtym brzegu, wszystko co z nim było związane - nigdy mnie nie spotykało. omijało mnie, co najmniej kilkoma metrami. któregoś dnia spakowałam plecak w najpotrzebniejsze rzeczy i sama wyruszałam w nieznane. porzuciłam przeszłość, i weszłam na nowe, nieznane mi ścieżki. zaznałam wiele gorzkości, ale i masę słodkości. nie liczyło się nic poza zabawą, i chorą, ale jednak najważniejszą i istniejącą miłością. tak,było warto.
|
Dodaj komentarz
