|
~ Wiesz co ja .. rozpadam się. Powoli, rozsypuję się na kawałeczki. i chociaż, ciężko ci w to uwierzyć, bo 'z wierzchu' przecież nic nie widać. No właśnie, co z tego; kiedy wewnątrz mnie już prawie nie ma nic. Oprócz wielkiej ziejącej samotnością dziury. Moje ciało już zdążyło się przyzwyczaić do bólu. Ale dusza.. ona już chyba długo nie pociągnie. A to wszystko z twojego powodu. Bo chociaż jesteś, to tak jakbyś dawno odszedł. Wiele się zmieniło. Dawniej.. zauważyłbyś, że coś jest nie tak. A przede wszystkim kiedyś nigdy byś nie zrobił czegokolwiek, co mogłoby mnie zranić. Właśnie - kiedyś, jednak wszystko się zmieniło. Nic nie jest jak dawniej. Nie ma cie przy mnie. Już się prawie nie spotykamy. Co u Ciebie?- dowiaduję się od innych osób. Mam wrażenie, że nawet w szkole mnie unikasz. Zdawkowe esemesy, ze stałą kwestią: cześć, co tam? nic/spoko. koniec. Właśnie kończy się moja nadzieja, bo znowu nie ma ciebie. Takiego jak dawniej. Nie ma nas. | 1/2
|
Dodaj komentarz
