|
Weszłam do domu, w którym było zupełnie ciemno. Zawołałam go po imieniu, ale odpowiedziała mi cisza. Wkroczyłam do salonu, zapaliłam światło i zobaczyłam go siedzącego przy stole patrzącego tępo na ścianę oczyma, w których dostrzegłam łzy. - Co się stało? - zapytałam. - Nic, wszystko ok . - odpowiedział wstając i próbując mnie wyminąć. - Przecież widzę, że coś jest nie tak. - powiedziałam zatrzymując go. - Bo wiesz... - zaczął. - Dzisiaj gdy się pokłóciliśmy i ja wróciłem do domu, a ciebie nie było to uświadomiłem sobie, że ty możesz już nigdy nie wrócić. - Daj spokój, przecież to była zwykła sprzeczka. - powiedziałam głaszcząc go po policzku. - Bo ja wiem, że zasługujesz na kogoś lepszego i boję się, że cie stracę. - Kocham cię, mój ty idioto - szepnęłam chwile przed pocałunkiem. / sercowyprokurator
|
Dodaj komentarz
