|
- Oj, Monik. Dzięki Tobie, Jego rodzina stanie na nogi. - Nie, bo ja.. ja nie powiedziałam ci wszystkiego. Bo wiesz.. Ja obiecałam, że ci tego nie powiem, ale nie mogę już tak. Chciałam mu przekazać to osobiście, bo no.. wiedziałam, że sie ucieszy. Ale nie ja wiem, że źle zrobiłam. ja przepraszam, Nat. ja nie chciałam.. - Monik, o co chodzi? Co się stało? - Ja.. ja, powiedziałam mu to i on.. nie wiem, jakoś tak wyszło, że on.. pocałował mnie.. i ja.. Nat, przepraszam, chyba już rozumiesz... ja wiem, że ty go bardzo kochasz i on ciebie także... Chciałam odejść z tego miejsca, lecz gdy tylko wstałam, świat zawirował i od razu upadłam na ławkę. - Nat, nic Ci nie jest? - Nie, nie.. Nic mi.. Nie zdołałam dokończyć, zwymiotowałam. - O boże, Natalia. Wyprostowałam się i po chwili zaczęłam mówić. - Monik, musisz wiedzieć, że nie mam Ci tego za złe.. Trudno, stało się. A teraz przepraszam. Ale muszę coś załatwić. // cz.6
|
Dodaj komentarz
