 |
cz.2. mogłam rozmyślać, że może specjalnie wzbudzał we mnie poczucie winy, że wcześniej pozostawałam wobec niego oschła i nie miła? że odsuwałam od siebie Jego uczucie, którym mnie darzył? teraz zrozumiałam, że to była prawdziwa miłość. mimo tego iż nie byliśmy ze sobą, a jedyny kontakt mieliśmy przez telefon lub gg. czasem gdy doszło do rozmowy miałam ochotę rzucić się na niego i powiedzieć jak wiele dla mnie znaczy, ale w głowie układał mi się scenariusz, w którym to On wybucha sarkastycznym śmiechem. bałam się. najzwyczajniej w świecie bałam się tego uczucia, choć było tak silne. w wieczory, takie jak ten, jedyną rzeczą na którą mam ochotę to leżenie na łóżku i płakanie w poduszkę. nie mam sił. to jest tak silne i piorunujące zarazem. to zawładnęło całym ciałem i duszą nie wspominając o sercu. ono kocha Go tak bardzo, tak mocno i tak silnie. i jestem pewna, że On o tym wie, przecież rozmawialiśmy, jak nam na sobie zależy. mówił, że się zakochał, że jest szczęśliwy.
|
Dodaj komentarz
