|
II Pamiętam też, że mi ją odebrałeś, choć uwierz, nie chcę o tym pamiętać. Pamiętam też, gdy byliśmy na spacerze, a Ty trzymając moją rękę szedłeś tyłem, by patrzeć mi w oczy i mówić, że ślicznie dzisiaj wyglądam, choć wiem, że wcale tak nie było. Uwielbiałam słuchać warkotu Twojego motoru, bo wiedziałam, że zaraz się spotkamy, że mnie pocałujesz i przytulisz. Że mimo wszystko powiesz, że będzie dobrze, choć oboje wiedzieliśmy, że to nie prawda. Gdy biłeś mnie pocałunkami za każde przekleństwo, jak skarżyłam Ci się na rodziców, brata czy nauczycieli. Pamiętam też to, jak przeczytałeś moje sms, które pisałam z przyjaciółką pisząc jej, o czym pisaliśmy, rozmawialiśmy, co robiliśmy. Pamiętam to. Nie wyobrażalne jest to, że to już prawdopodobnie nie wróci. Już nie będę miała świadomości, że mnie przytulisz, pocałujesz, ale nie jak koleżankę, tylko jak dziewczynę. Że dasz mi do zrozumienia, że jestem tylko Twoja i skoczyłbyś za mną w ogień. Z dnia na dzień tracę nadzieję.
|
Dodaj komentarz
