|
Czy do niej też mówi: jesteś tą jedyną. Zranił tak bardzo jej małe serce, przyrzekła, że nie da się zranić nikomu więcej. Następnego dnia jego ujrzała uśmiechniętego z nią idącego i nagle się zaśmiała. Wszystkie wspomnienia szybko wracały i znowu do oczu jej łezki napływały. Poszła do domu, sięgnęła do szafki z lekarstwami, wzięła wszystkie tabletki i uciekła trzaskając drzwiami. Chciała umrzeć w miejscu, gdzie kiedyś z nim była. Poszła na skarpę i własnym oczom nie wierzyła. Słyszała Jego piękne wyznania, płakała i była już bliska skonania. Mówił: jej naprawdę nigdy nie kochałem. To na Ciebie jedyną całe życie czekałem. Tak Ją to słowo mocno zabolało, Upadła na ziemię, nie wiedząc co się stało. Wyrzucała sobie swoją naiwność. Wierzyła gdy mówił: to musi być miłość. / cz. 2.
|
Dodaj komentarz
